Dieren en kinderen zijn de meest pure wezentjes.

Dieren en kinderen zijn de meest pure wezentjes. Ze spiegelen hoe het met je gaat. De afgelopen jaren maakte ik een flinke sprong in mijn ontwikkeling. Een belangrijk gevolg daarvan was dat ik minder verstrikt raakte in mijn eigen verhaallijnen. Prachtig kloppende waarheden waar ik me soms aan vasthield. Die controle en rechtvaardiging leken te bieden. Op het moment dat ik ze zag, kon ik ze beter loslaten. Zo kwam ik dichter bij wat me drijft. Bij mijn betekenis voor de mensen om me heen. Het effect daarvan merkte ik ook aan hoe kinderen en dieren op mij reageerden. Met meer rust. En een grotere neiging om bij mij in de buurt te willen zijn. Zo was er het hondje in Azië, dat bijna een uur naast me bleef lopen tijdens een wandeling. Hij zal in eerste instantie op een snack of aandacht gehoopt hebben, maar hij bleef met me meelopen terwijl hij geen van beide kreeg. Het hondje heeft natuurlijk geen enkel idee van mijn ontwikkeling. Kinderen ook niet. Ze reageren op wat ze waarnemen. Op de energie die ze meekrijgen. Wat dat precies is? We kunnen het ze niet vragen. Ze reageren gewoon. Zonder oordeel, zonder masker, zonder verwachting.